Jenny houdt van mooie tekeningen, cactussen en chocolade. Ze is bijna 27 jaar en heeft haar eigen illustratief en grafisch ontwerpbureau. Met andere woorden: Jenny doodlet en verdient daar geld mee. Ze had het niet zo gepland.

2060

“Bij mijn vorige interview leefde ik in mijn witte Ford Fiesta. Dat was ook wel boeiend. Die had ik zo goed gesimiliseerd dat het logo van de vorige eigenaar terug door de lak kwam: het Wit - Gele Kruis.”

Blijkbaar woonde Jenny vroeger dus in haar auto. Nu woont Jenny in Antwerpen. Of 2060. Ver weg van 3500.

De auto die Jenny vroeger had, was nu niet meer beschikbaar voor mooie foto’s.
“Omdat ik altijd dezelfde weg naar school nam, remde ik niet meer geweldig goed af in de bochten. Ik kende het daar toch.
Op een mooie ochtend ging het mis. Ik ging uit de bocht en over kop. Ik heb daar minstens 10 minuten vast gezeten in mijn auto. Niemand stopte.
Een nobele fietser uiteindelijk wel. Kon die mijn bloedende moedervlek stelpen, want meer had ik er gelukkig niet aan over gehouden.”

Ik heb raketijsjes voor jullie gekocht.

Ondanks die bloedende moedervlek kon Jenny haar studies Grafisch Ontwerp aan de PHL toch afmaken.
Allicht kwam toen een YOLO momentje, want niet lang daarna werd Jenny zelfstandige in bijberoep. Illustreren en ontwerpen.
Een mens krijgt al eens goede ideeën bij een bijna - doodervaring.

Warhol

Wat Jenny er echt toe had aangezet van tekenen haar beroep te maken?
Andy Warhol zat er voor iets tussen.
“Op mijn 15de ging ik naar een tentoonstelling van Andy Warhol ergens in Duitsland. Dat was de eerste keer dat ik besefte dat ik van tekenen mijn beroep kon maken. Op de tekenschool, toen ik klein was, dacht ik dat ook wel eens. Maar nu werd dat precies realistischer.”

LP's luisteren als ik werk is stom. Om de 20 minuten moet ik die plaat omdraaien.

Jenny studeerde, ondanks haar voorliefde voor tekenen, Grafisch Ontwerp. Ze wou iets met reclame doen. Of iets digitaal. Tijdens haar studies ontdekte ze, nog eens, dat ze liever illustreerde. Al bakte ze er, naar eigen zeggen, niets van.
Samen met vriendin An Denteneer begon ze “CollectiefJANNY”. Jenny deed het illustratieve, An de fotografie.

Een toeristische gids van de Marollen, half waar – half niet waar, werd het bekendste resultaat.
En toen kwam de volwassen wereld aankloppen.

BLAAUW BLAAAUUUWWW BLAAAHOHAUUUWWW

“Na mijn studies vond ik geen werk dat me echt aanstond. Omdat ik toch al zelfstandige in bijberoep was, heb ik daar maar mijn enige beroep van gemaakt. Ik was al sinds mijn studies bezig, dus ik had genoeg te doen.
Het was niet gepland, maar kwam wel goed uit”

Voor die toeristische gids van de Marollen kreeg “CollectiefJANNY” de Wannatoe Prijs 2011, de C - mine Student Award en de Prijs Stad Hasselt.
En Jenny kreeg véél werk!
Dat zelfstandig grafisch en illustratief bureau was dus geen slecht idee.

“Ondertussen moet ik soms opdrachten weigeren omdat ik het gewoon niet af krijg.
Ik doe alles zelf, met de pen.
Als student had ik geen geld om fancy lettertypes te kopen. Ik tekende mijn eigen letters. Ik doe dat nu nog. Veel werk dus, heel persoonlijk. Da’s moeilijk uit te besteden.”

Het feit dat Jenny graag grappig is in haar werk, maakt het ook persoonlijker. Ze houdt ervan grote thema’s met humor aan te pakken. Haar stijl?

“Dingen die enkel op illustratie werken, maar niet in het echt.”

Haar stijl is ook vuil turkoois. Zit in AL haar werk. Tenzij je haar betaalt om dat voor 1 keer niet te gebruiken.

Arm - knie - hand - knie

“Ik verzamel lege schetsboeken. Eigenlijk ben ik het een verzameling gaan noemen. Ik heb gewoon schrik die boeken te verpesten met slechte tekeningen.”

Wat Jenny echt verzamelt, zijn de kaartjes die tweedehands autodealers achter je ruitenwisser moffelen. Ze wil er zo snel mogelijk een verzamelboek voor kopen.

Wat Jenny niet verzamelt zijn verzekeringen. Geen verzekering inkomstenverlies en geen verzekering op haar “teken”hand.

“Ik denk, bwaaa, ik ga daar geen geld aan geven. Het enige dat echt niet mag gebeuren, is dat ik mijn rechterhand breek.”

Een maand na die formidabele beslissing valt Jenny van haar fiets. Rechterarm gebroken.

“Iedereen zei toen tegen mij, zou ge u nu toch nie verzekeren? Ik zei, wat is de kans dat ik NOG eens mijn rechterarm breek?”

Mijn papa werkte onder de grond, mijn werk hangt boven de grond in de mijnen. Mooi e!

Jenny kruipt terug op de fiets, én in de konijnenpijn, én op de roltrap , valt (wij hadden het ook niet zien aankomen), breekt haar rechterhand en valt haar knie kapot.
Het kind is bikkelhard: na een week zit ze alweer te kleuren.
De aanhouder wint ALTIJD!

Raketijsjes winnen altijd

Jenny is het eens met DKR: ijsjes zijn altijd een goed plan.
Dus geeft ze een print weg van de serie die ze maakte voor "Beyond food and Design". Thema van de print: "Waterijsjes".
Email je naam naar hallo@dekleinering.be en wie weet prijkt uw naam in ons winnaar grapje.