To cross the Rubicon. Met andere woorden: gedane zaken nemen geen keer. Tatoeages zijn dus niet voor de anaal gefixeerden. Al ziet Guy Dupont in zijn Rubicon Tattoo Parlor wel wat flauwvallende mietjes (bijna altijd mannen) verschijnen, net voor er een selfie gemaakt wordt dan nog.
Tsss...
Doodlen
Vroeger, als oudste van alle kleinkinderen in de familie, wou iedereen vooral dat ik stil was, dus kreeg ik een tekenblok en mocht ik tekenen. Daar is het allemaal begonnen.
Na het middelbaar heb ik nog geprobeerd om grafische vormgeving te volgen aan de hogeschool in Brussel, maar daar “moest” alles. Ik ben vrij snel met die opleiding gestopt en heb toen, voor het eerst in lange tijd, jaren niet getekend. Ik ben dan fotografie gaan doen en ben dus fotograaf van opleiding.
Ik wist wel al heel snel dat ik tatoeages wou. In mijn familie hadden een paar nonkels een tattoo, dat was niet zo abnormaal. Dus op vakantie in Barcelona, waar ik geen maanden moest wachten op een afspraak, heb ik mijn eerste tattoo laten zetten. Gekozen van de muur.
Al snel wou ik er nog veel meer en ben ik dan terug beginnen tekenen om ze zelf te ontwerpen. En zo geschiedde…
Oefenen
Mijn winkel is nu 8 jaar, 1 week open (DKR kreeg niks te drinken om dat te vieren, fyi). Toen ik in het begin tatoeëerde, oefende ik op vrienden en familie. Levende kleurboekjes. Nu zeggen sommigen van mijn vrienden, die nog klant zijn, dat ze wel zien dat er evolutie zit in mijn werk, maar dat dat zijn charmes heeft.
Het liefst krijg ik carte blanche, dan kan ik mijn creativiteit (tot op het) bot vieren. Vorige week kreeg ik nog iemand die een borst – stuk wou en iets met een Indiaan. Ik heb toen een eigen ontwerp mogen zetten. Ik was content, want dat doe ik natuurlijk het liefst.
Sinds programma’s als Miami Ink moeten tatoeages precies betekenis hebben. Vroeger was een tattoo gewoon lichaamsversiering. Ook sociale media heeft tatoeëren veranderd. Iets kiezen van de muur was geen uitzondering, maar nu hebt ge van die Pinterest wijsheden die een bepaald publiek wil als tattoo. Vaak zet ik oneindigheidstekens, de 5e afbeelding die Google geeft of sleeves “omdat de maatjes dat ook hebben”. Ik zeg daar niks van, iedereen is groot genoeg om zelf te beslissen.
Zolang ze hier maar niet liggen te kermen en wriemelen van de pijn, want dat maakt het moeilijk werken. Ook selfies en de hele familie op bezoek als familie uitstapje, leiden enorm af.
Een tattoo is concentreren en precisiewerk, en natuurlijk wil ik goed werk afleveren.
Mensen met 1 tattoo zijn zeldzaam, zoals pandaberen.
Darwinisme
Als ik in de spiegel kijk, zie ik alleen de lege plekken. Een nieuwe tattoo wordt na een paar weken gewoon een deel van uw lichaam, ge ziet dat niet meer. Mijn mama wijst soms nog wel een “nieuwe” tattoo aan die er al jaren staat.
Mijn tatoeages staan voor keuzes in het leven die ge niet meer kunt terug draaien. Soms slecht, meestal goed. Zo gaat dat nu eenmaal.
Al merk ik wel dat sommige onnozelaars mij anders benaderen sinds ik tattoos heb. Het is een beetje een selectiemechanisme voor mij geworden: wie mij niet wil kennen omdat ik tattoos heb, wil ik ook niet kennen.
Tatoeëerders zijn geen printers hè.
Mensen die zeggen nooit van z’n leven een tatoeage te nemen, dat vind ik raar. Precies of die minder kunnen relativeren. Sinds mijn vader overleden is, doe ik wat mij gelukkig maakt en werkt relativeren het beste.
Geen wedstrijd
Voor wie al een veertje met pluisjes had gekozen als ontwerp op Pinterest en hoopte op een give – away via DKR: pech, we hebben de give – away zelf gehouden. Merci Guy.
